VIII- XIV w.

-

W VIII-X w. tereny dzisiejszej parafii są zamieszkiwane przez Lędzian, utożsamianych przez ruskie kroniki z Polakami, a zwanych potocznie przez naszych wschodnich sąsiadów Lachami. Na różne okresy ludność popada w zależność najpierw od Państwa Wielkomorawskiego, później Węgrów, Czechów, aż w końcu zostaje włączona do Rusi. Najpierw należy do Grodów Czerwieńskich, a po krótkim okresie odbicia tych terenów przez Bolesława Chrobrego do państwa polskiego, na nowo znajduje się pod zwierzchnictwem księcia kijowskiego. W końcu XI w., po utworzeniu Księstwa Ruskiego, aż do 1340 r. tereny te znajdują się po stronie ruskiej.

1340

-

Podbój i włączenie obszaru Rusi Halickiej – do którego należą tereny dzisiejszej parafii Babice – do Królestwa Polskiego przez Kazimierza Wielkiego. Nie ma bezpośredniej informacji o Babicach z tego okresu, co równocześnie nie wyklucza istnienia miejscowości jeszcze przed tym rokiem. Od 1340 r. aż do 1772 r. (pierwszy rozbiór Polski), obszar dzisiejszych Babic, a także Bachowa i Skopowa, należy do ziemi sanockiej w województwie ruskim, stanowiąc własność królewską. 

1345-9

-

Utworzenie łacińskiego biskupstwa przemyskiego. Niewykluczone, że już w niedługim czasie zostaje erygowana parafia z siedzibą w Stupnicy.

1389

-

Piotr Kmita (+1409) otrzymuje od Władysława Jagiełły Dubiecko wraz z Iskanią, Stupnicą i Ruszelczycami. Informacja ta jest istotna, ponieważ później Stupnica, jako część Bachowa, stanowi pierwotnie siedzibę parafii i ośrodek terenu. Prawdopodobnie w skład tych ziem wchodzą także Babice.

-

Z tego roku pochodzi najstarsza wzmianka o Babicach i dotyczy nadania wsi Babice zamożnej rodzinie Kmitów.

1416 

-

Ponoć już w tym roku pierwszy wójt Sobek Lach broni Babic przed Tatarami. Miejscowość jest przez nich napadana i palona także w późniejszych latach.

1441

-

Z tego roku pochodzi dokument zawierający bezpośrednią informację na temat Babic i Bachowa. Miejscowości znalazły się wśród tych ziem, które Małgorzata, córka Piotra „Lunaka” Kmity odstąpiła stryjowi Mikołajowi Kmicie, który od tego roku staje się ich właścicielem i rezyduje w bachowskim dworze. Sam ten fakt wskazuje, że miejscowość musiała już istnieć długo wcześniej.

1457

-

Z lat 1456-57 pochodzi kolejna informacja na temat Babic i innych miejscowości, o które toczył się spór w rodzinie Kmitów, zakończony wygraną Jana „Noska” Kmity.

1458

-

Jan „Nosek” Kmita zapisuje Bachów, Babice, Stupnicę i Skopów swej żonie, Marcie, jako zabezpieczenie posagu. Umiera ok. 1460 r.

1481

-

Proboszczem parafii, z siedzibą w Stupnicy, jest Wawrzyniec.

1482

-

W latach 1482-1488 komendarzem parafii jest osoba o imieniu Wawrzyniec. Komendarz kierował parafią, będąc pełnomocnikiem proboszcza rezydującego poza jej obszarem. Mógł być osobą świecką.

1484

-

Po śmierci Marty, jej synowie Piotr, Stanisław i Andrzej Kmitowie wykupują w 1484 r. od córki ich kuzyna, Barbary, klucz dubiecki. Zostają też głównymi spadkobiercami znacznego majątku ich stryja Dobiesława, wojewody sandomierskiego.

-

Z tego roku pochodzi dokument wspominający po raz pierwszy o Babicach jako mieście. Jest nim zapis kwoty 1165 zł węgierskich dokonany przez Stanisława Kmitę na wsiach Bachów, Stupnica, Skopów i mieście Babice. Z aktu wynika, że to właśnie on odziedziczył klucz bachowsko-babicki oraz że Babice w 1484 r. były już miastem. Najprawdopodobniej on był inicjatorem lokacji miejskiej na prawie magdeburskim, którą przeprowadzono pomiędzy rokiem 1462-1484, gdyż ostatnia wzmianka o Babicach jako wsi pochodzi z 1462 r. Lokacja mogła mieć też miejsce dopiero po śmierci matki Marty, a więc między rokiem 1479-1484. W tym też przedziale czasowym, do roku 1483 Stanisław Kmita posiada kanonię sandomierską, co może sugerować jego zamiary poświęcenia się stanowi duchownemu lub fakt, że rezydował tam w tym czasie, a później przeniósł się na obszar ziemi sanockiej. Stanisław Kmita sprawuje funkcje kasztelana sanockiego od 1488 r., kasztelana przemyskiego od 1489 r., starosty przemyskiego od 1492 r., wojewody bełskiego od 1501 r. oraz wojewody ruskiego od 1507 r.

-

W tym roku pojawia się też nazwa miejscowości „Babicze oppido” lub „Babicze oppidum”, wskazująca na Babice jako miasto. W centrum rynku wznosił się wysoki zamek Kmitów. W XV w. zbudowano drewniane wodociągi sprowadzające wodę z sąsiedniego wzgórza.

1488

-

Proboszczem parafii jest Piotr.

1489

-

Pojawia się nazwa miejscowości „oppidum Babycza”.

-

Stanisław Kmita żeni się z zamożną kasztelanką krakowską Katarzyną Tarnowską, dziedziczką klucza szczebrzeszyńskiego. W celu zabezpieczenia majętnego posagu zapisuje jej 6000 zł węgierskich na połowie swych dóbr, m.in. Babicach z przedmieściem oraz wsiach: Bachowie, Skopowie i Stupnicy.

-

Już w XV w. istnieje w Babicach pierwszy kościół pw. św. Katarzyny jako kaplica filialna parafii w Stupnicy, ufundowana przez Stanisława Kmitę. Być może kościół został zbudowany między rokiem 1489-1492, kiedy Kmita sprawuje funkcje kasztelana i starosty przemyskiego.

1497

-

Proboszczem parafii jest Wawrzyniec.

1499

-

Komendarzem jest Piotr.

1501

-

Wikariuszem jest Jakub.

1504

-

Komendarzem jest Klemens. Funkcje sprawuje do 1505 r.

1507

-

Stanisław Kmita, już jako wojewoda ruski, wydaje dokument fundacyjny parafii rzymskokatolickiej w Babicach i inkorporuje beneficjum ze Stupnicy do Babic. To właściciele osad byli w ówczesnym czasie fundatorami parafii i oni decydowali o ich granicach oraz wyposażeniu. Kmita zatem nie tylko utworzył dużą parafię, ale także hojnie ją wyposażył w ziemię i inne dobra, takie jak: dziesięcinę snopową, prawo do wolnego połowu ryb w Sanie i jeziorach, prawo do wykorzystywania pastwisk dla bydła i trzody oraz prawo do ścinania drzewa w lasach na budowę; browar koło miasta, po 1 groszu z podatku stołowego oraz miejsce na dom plebański koło kaplicy św. Katarzyny. Zapisał także kościołowi babickiemu czterech poddanych plebańskich, którzy parą bydła odrabiali swoje powinności. To wszystko kwalifikowało parafię babicką jako jedną z zamożniejszych i czyniło miejscowość ośrodkiem terenu, którym pierwotnie była Stupnica. Wiadomo też, że miejscowość posiadała młyny oraz wodociągi. Trudno oprzeć się zatem wrażeniu o przywiązaniu zamożnego fundatora do Babic.

-

W tym roku pojawia się nazwa miejscowości „oppidum Babica”.

1508

-

15 lutego: biskup przemyski, Maciej Drzewicki, zatwierdza dokument fundacyjny oraz  eryguje parafię ustanawiając jednocześnie filialną kaplicę jako świątynię parafialną. Kościół otrzymuje też nowe wezwanie: św. Stanisława Biskupa i Wszystkich Świętych, w miejsce dotychczasowego wezwania św. Katarzyny. Nowa parafia obejmuje miejscowości: Babice i Przedmieście Babickie zwane Posadą, Bachów, Brzuska, Sufczyna, Iskań, Piątkowa, Stupnica, Skopów oraz Ruszelczyce. Odtąd Babice stanowią siedzibę parafii, a Stupnica staje się jej częścią. Z czasem, kościół w Stupnicy zostaje przejęty przez prawosławnych, w późniejszym zaś czasie przez grekokatolików, rezydujących tam do 1945 r.

-

Pierwszym proboszczem po przeniesieniu siedziby parafii ze Stupnicy do Babic zostaje Klemens.

-

W tym roku pojawia się nazwa miejscowości „Babicza”.

-

Po roku 1508 Stanisław Kmita odbudowuje miasteczko. Umiera w 1511 r.

1511

-

Klucz babicki przejmuje jego syn, Piotr Kmita, który staje się jednym z najbardziej znaczących ludzi ówczesnej Polski. Podobnie jak ojciec, zdobywa gruntowne wykształcenie, po czym otrzymuje w 1523 r. od cesarza Karola V godność hrabiego Świętego Cesarstwa Rzymskiego oraz sprawuje funkcje: kasztelana wojnickiego (1527), marszałka wielkiego koronnego (1529), kasztelana sandomierskiego (1532), wojewody sandomierskiego (1535), wojewody krakowskiego (1536). Nie zajmuje się osobiście terenami dzisiejszej parafii, ale daje je najczęściej w zastaw tytułem zabezpieczenia pożyczanych sum. Tak np. czyni w 1528 i 1546 roku. Babice mają mu jednak wiele do zawdzięczenia, gdyż to dzięki jego wysokiej pozycji uzyskują korzystne przywileje.

   W jego czasach, dobrze już zagospodarowane okolice ulegają zniszczeniu przez najazd tatarski. Przedmieście Babickie i Bachów zostają wówczas spalone, wiele osób ginie, a ze wszystkich miejscowości zostaje uprowadzonych wielu mieszkańców. Nie odnotowano zniszczeń w Babicach. Być może miasto uchroniły wały, o których wiadomo już z 1507 r. lub być może brakuje dokumentów potwierdzających te informacje.

1525

-

Kolejnym proboszczem parafii jest Tomasz.

1526

-

Miejscowości z terenu dzisiejszej parafii, ale także inne, otrzymują przyznaną wolniznę, czyli okres wolny od uiszczania świadczeń, aby szybciej mogły się odbudować.

1529

-

Proboszczem Babic jest Klemens z Osieka. Składa rezygnację 24 lipca 1531 r.

  1531

-

Proboszczem jest Bartłomiej z Pacanowa. Składa rezygnację 13 września 1536 r.

1538

-

10 stycznia: proboszczem zostaje Tomasz z Sambora.

1545

-

Przed 1945 r. funkcję komendarza sprawuje Maciej.

1546

-

Piotr Kmita uzyskuje przywilej królewski zezwalający na organizowanie przez miasto dorocznych jarmarków w Dniu Znalezienia Krzyża w maju i na dzień św. Stanisława jesienią oraz cotygodniowe targi w każdą sobotę.

1547

-

Proboszczem jest Marcin z Opoczna, mgr sztuk. Zostaje oskarżony o herezję 2 grudnia 1547 r. i usunięty 19 września 1550 r. Siedem sztuk wyzwolonych stanowiło podstawę wykształcenia, jakie zdobywano w okresie późnej starożytności, średniowiecza oraz renesansu. Siedem sztuk było dzielone na dwie mniejsze grupy: trivium dotyczące języka (gramatyka, logika i retoryka) oraz quadrivium obejmujące nauki o liczbach (arytmetyka, geometria, astronomia i muzyka). Był to pierwszy stopień edukacji przygotowujący do dalszego nauczania. Kończył się uzyskaniem tytułu bakałarza lub magistra. Pierwszy uprawniał do nauczania na poziomie sztuk wyzwolonych. Uzyskanie zaś tytułu magistra stanowiło podstawę do dalszych studiów uniwersyteckich na kierunkach prawa, medycyny lub teologii. 

1551

-

14 stycznia: proboszczem zostaje Jan Sulikowski, kler OM. Rezygnuje 4 września 1551 r. ponieważ nie ma święceń kapłańskich. Skrót „OM” oznacza Ordinis Minorum, czyli kler niższych święceń. W ówczesnym czasie, do otrzymania święceń kapłańskich wymagano wcześniejszego zaangażowania na polu duszpasterskim.

-

18 września: proboszczem zostaje Feliks ze Starego Sącza. Rezygnuje przed 23 czerwca 1561 r. Umiera przed 28 listopada 1562 r.

-

Wzmiankowana jest z tego roku szkoła parafialna. Mogła powstać wkrótce po erygowaniu parafii.

1553

-

Babice uzyskują zwolnienie od uiszczania opłat solnych. Zygmunt August nadał mieszczanom Babic wolność od ceł na komorach i stanowiskach królewskich, który to przywilej rozszerza w tym roku i wyjaśnia.

-

W tym samym roku umiera Piotr Kmita. Nie pozostawia potomstwa i umiera jako ostatni z rodu. Odziedziczony i znacznie pomnożony przez niego majątek przechodzi w większości w ręce jego sióstr, a jednocześnie na ich mężów. Inaczej ma się jednak z kluczem babicko-bachowskim, gdyż marszałek krakowski zabezpieczył w 1546 r. na tych terenach 5000 zł posagu swej żony Barbary z Herbutów. Po śmierci męża wychodzi ponownie za mąż za Andrzeja z Górki, ale to nie na jego rodzinę przypadają dobra Piotra Kmity.

1558

-

Wikariuszem jest Feliks Sznurnik.

1560

-

Komendarzem jest Hieronim.

1561

-

23 czerwca: Piotr Brzeski zostaje proboszczem parafii. Urzęduje do 1576 r.

1576

-

21 lipca proboszczem zostaje Klemens Majowski. Umiera przed 13 czerwca 1580 r.

1579

-

Według Grzegorza Kubali, po śmierci Barbary w 1579 r. interesujące nas ziemie przechodzą w ręce Stanisława Tarnawskiego, chorążego sanockiego i pułkownika JKMci, za pośrednictwem żony Doroty z Herbutów, która od swej krewnej Barbary otrzymała te dobra. Według „Kuriera Wschodniego”, po śmierci Piotra Kmity miasto Babice otrzymuje Jerzy Stadnicki, który w 1588 r. odsprzedaje je Stanisławowi Tarnowskiemu.

1580

-

13 czerwca: proboszczem zostaje Stanisław Zdrasowski.

-

Potwierdzenie istnienia w Babicach wójtostwa, rady miejskiej i ławników, zasiadających pod przewodnictwem wójta w sądzie prawa niemieckiego. Istnieją także informacje o 48 mieszczanach z Babic oraz 16 kmieciach z Przedmieścia Babickiego.

1583

-

Stefan Batory potwierdza i rozszerza przywileje nadane Babicom przez króla Zygmunta Augusta.

1594

-

Proboszczem jest Stanisław Błoskowski. Umiera przed 18 marca 1604 r.

1602

-

Trudna sytuacja materialna Stanisława Tarnawskiego sprawia, że często daje te ziemie w zastaw, aż w końcu 21 lutego 1602 r. jego syn Józef Teodor Tarnawski przekazuje miasteczko Babice oraz Bachów, Skopów i Ruszelczyce jako darowiznę Janowi Tomaszowi Drohojowskiemu. W tym samym roku Drohojowski otrzymuje także Stupnicę. Wraz z przejęciem w/w dóbr właściciel trafia na protest w Skopowie, ale ostatecznie wchodzi w posiadanie miejscowości.

1603

-

14 stycznia: komendarzem zostaje mianowany Szymon Drozdowicz.

1604

-

18 marca: proboszczem zostaje Hieronim Mikołajewski, bakałarz sztuk i filozofii, rektor szkoły w Przemyślu i notariusz Kurii Biskupiej ok. 1600 roku. Składa rezygnację z Babic 2 marca 1616 r. Umiera przed 25 września 1626 r. Bakałarz sztuk wyzwolonych to ówczesny pierwszy, najniższy tytuł naukowy, odpowiednik dzisiejszego licencjata.

1605

-

Listopad: Drohojowski ginie w wyniku licznych sporów, a jego dobra dziedziczy małoletni wówczas syn Mikołaj Marcin Drohojowski, więc sprawami zajmuje się jego matka Jadwiga z Herbutów Drohojowska.

1607

-

Styczeń: Jadwiga z Herbutów Drohojowska sprzedaje sporne dobra, czyli Bachów, Skopów, miasto Babice, Brzuskę i Sufczynę Stanisławowi Stadnickiemu za kwotę 70000 zł pod warunkiem, że ten zapłaci wszystkie długi ciążące na tych dobrach. Ponieważ warunek nie zostaje spełniony, jeszcze w tym samym roku Drohojowska oddaje Skopów i Ruszelczyce w dzierżawę Mikołajowi i Marcinowi Konieckim.

-

Komendarzem jest Grzegorz Wiśniowski.

1608

-

W wyniku nie zapłacenia przez Stadnickiego długów ciążących na zakupionych dobrach, Drohojowska występuje na drodze sądowej o ich zwrot i wygrywa proces.

1610

-

Mikołaj Marcin Drohojowski w wyniku wygranego procesu, na powrót otrzymuje odziedziczone tereny i przystępuje do porządkowania spraw własnościowych posiadanych dóbr.

1615

-

Mikołaj Marcin Drohojowski wykupuje wójtostwo babickie, ale nie jest  stanie sprostać zarządzaniu mocno obciążonym dziedzictwem.

1616

-

2 marca: proboszczem zostaje Stanisław Łuszkowski.

1617

-

Drohojowski sprzedaje większość swego dziedzictwa Mikołajowi Wolskiemu, marszałkowi wielkiemu koronnemu.

1620

-

Mikołaj Wolski nabywa miasteczko Babice, Bachów, Stupnicę, Posadę Babicką, Ruszelczyce, Skopów, Brzuskę i Sufczynę. Mimo jego wysiłków na rzecz w/w miejscowości, jest to początek okresu, w którym liczne nieszczęścia przyczyniają się do upadku gospodarczego i kulturalnego terenu. Rozpoczyna je ponowny, lecz tym razem wzmożony najazd Tatarów, którzy wielokrotnie niszczyli obszar ziemi przemyskiej, m.in. w latach 1614, 1623, 1624, 1672. Najazd z 1624 r. boleśnie dotyka Babice, w wyniku czego zostają spalone, a wielu mieszkańców zostaje zabranych w jasyr. Przemyśl jest także gnębiony przez najazd Kozaków w 1648 r. i Szwedów w 1656 r. Niewykluczone, że ich najazdy dotknęły w jakimś stopniu Babice.

1625

-

30 kwietnia: proboszczem zostaje mianowany Tomasz Dąbrowski, notariusz kapituły przemyskiej. Składa rezygnację z Babic 31 stycznia 1647.

1627

-

19 października: wikariuszem jest Walenty Niblągowicz, kler OM.

1630

-

Umiera Mikołaj Wolski, lecz trudno rozstrzygnąć kto dziedziczy po nim spadek. Większość otrzymuje jego bratanek Kazimierz Wolski, nie wiadomo jednak, czy także klucz babicki.

1633

-

9 grudnia: wikariuszem jest Andrzej Szymonowicz, kler OM.

1634

-

20 września: wikariuszem jest Jan Czechowicz z Sokołowa, kler OM.

1635

-

10 września: wikariuszem jest Jakub Przeździecki.

1636

-

Wikariuszem jest Wawrzyniec Szymonowicz.

-

Spis parafian przystępujących do spowiedzi i komunii wielkanocnej podaje, że w parafii babickiej jest 440 wiernych.

1637

-

2 października: wikariuszem jest Albert Gorelowicz z Przemyśla, kler OM.

1639

-

12 stycznia: wikariuszem jest zostaje Jan Kazimierz Sepatowicz z Przemyśla.

1642

-

4 kwietnia: wikariuszem jest Andrzej Grambic z Tyczyna.

1643

-

Ponoć w tym roku Babice uzyskują prawo składu win węgierskich. Istnieje jednak wzmianka, że w latach 1645-1646 r. szlachta dopiero domaga się w instrukcji posłom na sejm, aby przyznano Babicom prawo składu na wino. Informacje jednak o posiadaniu tego prawa pojawiają się dopiero w XIX w.

1645

-

Wikariuszem jest Albert Aleksander Łotyszowicz, wyświęcony 11 marca 1645 r.

-

Właścicielem Babic zostaje Felicjan Grochowski, kasztelan przemyski, którego syn odstępuje później dobra Ossolińskim.

1647

-

8 luty: proboszczem zostaje Jakub Szachrowicz (lub Szachnowicz). Zostaje pozbawiony Babic przed 23 września 1669 r. W swoim testamencie z 1707 r. pisze, że proces o prawa kościelne kosztował go w Dubiecku (był tam proboszczem w 1654 r.) do 1705 roku 15 tys. florenów, tzn. tyle, ile całe Dubiecko ze wszystkimi swoimi majętnościami i dodatkami.

1653

-

Podjęcie uchwały na sejmiku województwa ruskiego w Wiszni zobowiązującej miasta do wystawienia po 1 żołnierzu z każdych 20 domów katolickich i 10 żydowskich. Babice mają wystawić 2 żołnierzy.

1654

-

9 września: wikariuszem zostaje Jan Więckowski (lub Więckowicz), kler OM.

1657

-

Ziemia przemyska zostaje zniszczona przez najazd księcia Siedmiogrodu Jerzego II Rakoczego, sprzymierzonego ze Szwedami i wspomaganego przez siły kozacko-tatarskie. Babice zostają wówczas spalone i ograbione.                   

1669

-

2 października: proboszczem zostaje Jakub Lenartowicz.

-

Komendarzem jest Albert Podgórny z Kańczugi, późniejszy wikariusz w Łańcucie.

1672

-

Kolejny najazd tatarski plądrujący Babice, po którym liczba domów ujętych spisami podatkowymi spadła z 8 do 1.

1674

-

Według innych źródeł, dobra Wolskich, w tym także Babice, przechodzą na Ossolińskich. Jednakże dokument z 1674 r., nie wspominający co prawda samych Babic, ale wymieniający wsie: Bachów, Stupnica, Ruszelczyce, Skopów i Przedmieście Babickie, stwierdza, że dobra te należą do sukcesorów kasztelana przemyskiego, co w wskazywałoby na Krasickich lub Stadnickich.

1701

-

Proboszczem jest Stanisław Wojakowski. Urzęduje do 1715 r.

1714

-

Jeszcze przed tym rokiem klucz babicki przechodzi w ręce Józefa Grabieńskiego, stolnika sandomierskiego herbu Pomian, który w 1720 r. awansuje na kasztelana sanockiego i sprawuje tę funkcję do 1750 r. Jego żoną była Teresa z domu Wolska, zaś Grabieński sprawował opiekę nad Antonim Ossolińskim, co nieco rozjaśnia sprawy dziedziczne.

1715

-

14 luty: proboszczem zostaje Adam Żurowski. Umiera przed 17 grudnia 1738 r.

1721

-

W latach 1721-1728 wikariuszem jest Franciszek Falkiewicz.

1722

-

29 sierpnia: generalna wizytacja ks. bpa Szembeka.

1726

-

Zostaje wzniesiony w Babicach drewniany kościół, ufundowany przez Józefa Grabieńskiego, kasztelana sanockiego.

1729

-

25 września: biskup Andrzej Pruski, sufragan przemyski, dokonuje konsekracji kościoła pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika oraz św. Katarzyny Dziewicy i Męczennicy.

1731

-

Wikariuszem jest Marcin Bielecki, subdiakon. Zostaje wyświęcony 17 lutego 1731. Subdiakon był niegdyś (do 1972 r.) duchownym posiadającym najniższy stopień święceń wyższych, do których dziś zaliczany jest diakonat, prezbiterat i episkopat. Posługa subdiakona została ustanowiona do pomocy celebransowi i diakonowi podczas czynności liturgicznych.

1733

-

Grabieński uzyskuje zwolnienia podatkowe z miasteczek Babic i Bachowa. Pojawiające się w dokumentach nazwy „miasteczko” potwierdzają gospodarcze i kulturalne zubożenie miejscowości, spowodowane ciągłymi najazdami, którą w zasadzie już niewiele odróżniało od wsi. Aż do czasów pierwszych rozbiorów na terenach panuje pokój, ale Babice pozostają miejscowością o znaczeniu tylko lokalnym, która traci swą samodzielność, a uzależnia się od swych właścicieli. Miejscowość wciąż jednak pozostaje ośrodkiem całego klucza. Istnieje w niej jeden cech. Dominującą rolę odgrywa rolnictwo, którym zajmuje się aż 78,2% mieszczan. Pozostali szukają innych źródeł dochodu lub też trudzą się dwoma zawodami. Są bowiem w Babicach także rzeźnicy, piwowarzy, słodownicy, młynarze – działał młyn z jednym kołem, garbarze, kuśnierze, rymarze, kaletnicy, płóciennicy, krawcy, sietnicy, powroźnicy, stolarze, bednarze, kowale, rybacy i muzykanci. Większość, bo aż 63% ziemi babickiej znajduje się w ręku mieszczan, 31% w ręku właścicieli, a 7% jest własnością kościelną.

1738

-

12 grudnia: proboszczem zostaje Benedykt Józef Okoński. Składa rezygnację przed 27 lutego 1741 r. Umiera w tym samym roku.

1741

-

27 listopada: proboszczem zostaje Michał Kapiszowski (lub Kapiszewski). Kanonik kolegiaty jarosławskiej w 1735 r. Zostaje usunięty z Babic w 1755 r.

1742

-

Wikariuszem jest Stanisław Helnarowicz. Przyjmuje święcenia 2 lutego 1742 r.

1743

-

Jeszcze w tym roku parafia obejmuje miejscowości: Babice, Bachów, Brzuska, Iskań, Piątkowa, Przedmieście Babickie, Skopów, Stupnicę, Sufczynę, Tarnawkę i Zawadę. Liczy 533 wiernych. W tej liczbie nie są ujęci grekokatolicy, którzy dominowali w Piątkowej i Skopowie, a w znacznej części mieszkali w Bachowie, Brzusce, Iskani i Sufczynie.

1744

-

Brzuska i Sufczyna zostają odłączone od parafii babickiej i włączone do parafii w Birczy.

-

8 czerwca: wizytacja ks. bp. Wacława Hieronima Sierakowskiego, który nazywa obecny w babickim kościele obraz cudownym i ubolewa, że nie ma spisu odebranych łask. Zostawia w dokumentacji wiadomość, że odnalazł na miejscu pierwotnego kościoła parafialnego w Stupnicy cerkiew prawosławną. W dokumencie powizytacyjnym zawarty jest opis dotyczący kościoła wraz  z jego wyposażeniem, dwóch budynków plebanii, spichlerza, szpitala oraz organistówki.

1750

-

Między latami 1725-1750 Maryanna z Wolskich Uleniecka, babka Jerzego hr. Pinińskiego, daruje wotum w kształcie serca do obrazu Matki Boskiej w Babicach. Świadczy to o wczesnym związku rodziny Pinińskich ze świątynią babicką.

1752

-

Wikariuszem jest Adam Salgiński, kler OM, wyświęcony 16 czerwca 1753 r. Zostaje usunięty przed 1 października 1754 r.

1755

-

8 stycznia: proboszczem zostaje mianowany Marcin Głodziecki. Urzęduje do 1793 r. W dokumencie sporządzonym przez ks. J. Dobrowolskiego w 1775 r. znajduje się informacja, że w ówczesnym czasie rektorem kościoła babickiego jest Marcin Ględzicki, kanonik kolegiaty jarosławskiej, który został wyświęcony21 kwietnia 1744 r. przez bp. sufragana Andrzeja Pruskiego.

1757

-

Po śmierci Józefa Grabieńskiego spadek przejmuje syn Wojciech Grabieński. Wiadomo, że w 1757 r. wprowadza kilka nowych jarmarków oprócz 5 już istniejących i nakazuje niczego nigdzie indziej nie sprzedawać jak tylko na jarmarkach i targach w Babicach. Według G. Kubali, przed połową XVIII w. w Babicach odbywały się jarmarki na: św. Jerzego (23 IV), na Trójcy Świętej, św. Małgorzaty (10 VI), św. Stanisława (8 V), św. Krzyża (14 IX). Później zaś doszły nowe na: św. Mikołaja ruskiego (19 I), św. Bartłomieja, Ścięcia św. Jana – ruskie (18 VII), św. Michała (29 XI), św. Demetrego (6 X), św. Andrzeja – ruskie (13 XII), Trzech Króli – ruskie (19 I).

1767

-

Jerzy Piniński staje się właścicielem Bachowa z przyległościami, dla którego to majątku kościół babicki był kościołem parafialnym.

1772

-

Z tego roku pochodzi nazwa Babica.

-

Jest to czas pierwszych zaborów, które wprowadzają duże zmiany w organizacji diecezji przemyskiej: znajduje się w granicach cesarstwa austriackiego. Babice zostają przyporządkowane cyrkułowi w Przemyślu, w austriackiej Prowincji Galicja (Królestwo Galicji i Lodomerii), pod zwierzchnictwem cesarzowej Marii Teresy. Pozostaje tak aż do 1918 r. Miejscowość liczy ok. 400 mieszkańców.

   W okresie rozbiorów kościelna rejestracja metrykalna zostaje uznana za akta stanu cywilnego, w związku z czym ma charakter urzędowej ewidencji ruchu ludności. W zaborze austriackim proboszczowie parafii zostają mianowani urzędnikami stanu cywilnego patentem cesarskim z 1792 r. W wyniku tego, każdy proboszcz prowadzący akta stanu cywilnego jest równocześnie podległy władzy kościelnej i państwowej. Wcześniej, kwestią zapisywania ksiąg metrykalnych zajął się Sobór Trydencki w 1564 r. i synody potrydenckie w Polsce, zwłaszcza synod Piotrowski z 1607 r. Wprowadziły one obowiązek rejestracji parafialnej, obwarowany wysoką karą. W latach wcześniejszych prowadzenie ksiąg parafialnych należało do rzadkości.

1775

-

Z tego roku pochodzi dokument pt. „Opisanie stanu kościoła Babickiego w ziemi Sanockiej w Dekanie Próchnickim roku 1775 tego miesiąca Septembra dnia 13 podczas wizyty Dekanalnej W.J.X. Jacentego Dobrowolskiego proboszcza kańczuckiego Dziekana Próchnickiego”. Dokument zawiera opis kościoła wraz z jego wyposażeniem, plebanii, rezydencji dla ks. wikarego, szpitala z rezydencyjką na cmentarzu oraz posagu kościoła babickiego. Są w nim także, sporządzone w języku łacińskim, informacje ogólne o parafii. Dzięki nim możemy się dowiedzieć, że „na święto Zmartwychwstania policzono dusze wierzące – w tym roku obliczono ich na 425. Zgromadzenie zakonne w niedzielę śpiewa jutrznię, która kończy się nabożeństwem ku czci Niepokalanej, tj. godzinkami. W czasie tego nabożeństwa liturgia jest czytana, potem  następuje pokropienie, następnie procesja, na nowo liturgia poranna, w czasie której czytana jest Ewangelia oraz przekazywana ludowi nauka duchowa, czyli katecheza. Dlatego zatem w tym czasie został wybrany przez jaśnie wielmożnego proboszcza duchowny do głoszenia nauk, którymi lud byłby ubogacony. W inne świąteczne dni zwykły być odprawiane nabożeństwa, w przeddzień zaś święta i przed południem i wieczorem ma zwykle miejsce przygotowanie naczyń liturgicznych dla Najświętszego [Sakramentu]. Odnowione zostały naczynia sakralne jakie zwykły być używane co dwa tygodnie (…). Źródło chrzcielne jest zbudowane w kamieniu, zdobione rzeźbami na jego powierzchni, jest w nim czysta woda, a w sobotę w przeddzień Pięćdziesiątnicy – woda ta jest zmieszana ze świętymi olejami w misie miedzianej, która wewnątrz jest koloru białego. Kaznodzieje kościelni Tomasz Sagań inaczej Błoński oraz Wojciech Bachnowicz, mieszkańcy Babic (…)”.

1779

-

17 czerwca: Apolonia Błońska funduje Bractwo Świętej Trójcy przy kościele parafialnym zapisując 6000 złp.

1781

-

2 października: biskup Józef Kierski zatwierdza fundację Bractwa.

1784

-

Wikariuszem jest Wojciech Bankowski.

1786

-

Umiera Wojciech Grabieński, syn Józefa i Teresy, który do lat 1760-tych jest właścicielem klucza. Podarował on Babice i pobliskie miejscowości Antoniemu Gorzkowskiemu, staroście brylińskiemu, który miał dzielić te ziemie z Jerzym hr. Pinińskim, stolnikiem żytomierskim. Pinińscy byli związani ze świątynią od pokolenia babki fundatora, czyli Maryanny z Wolskich Ulenieckiej. Zatem najpóźniej od 1750 r., jeszcze zanim zostali właścicielami Bachowa w 1767 r. i Krasiczyna w 1785 r. Pinińscy nabywają w 1786 r. od Gorzkowskiego Babice ze Skopowem za 95000 złp. Ta obniżona kwot pozwala domniemywać, że Gorzkowski miał długi wobec Pinińskiego.

1793

-

Proboszczem zostaje Florian Bobowski. Urzęduje do 1803 r. W kościele babickim znajduje się poświęcona mu tablica epitafijna.

1794

-

Z fundacji Katarzyny i Jerzego hr. Pinińskich, zostaje wzniesiony w latach 1792-1794 obecny, murowany kościół parafialny, konsekrowany w 1794 r. pw. Trójcy Przenajświętszej. Prawdopodobnie zostaje wzniesiona też wtedy plebania.

1799

-

Na prośbę ówczesnego proboszcza, ks. Bobowskiego zostają sporządzone konsygnacje dochodów probostwa. Grunta wyliczono na 31 morgów łąki i 16 morgów w ogrodach, ale ks. Bobowski podaje, że „na gruntach ornych 40 koszy zboża nie wysiewa się, z łąk zaś i z ogrodów ledwie 10 parowych wozów siana pozbierać można”. Parafia ma także 4 poddanych, którzy parą bydła odrabiali swoje powinności.

-

W drugiej połowie XVIII w. zostaje wybudowany nowy trakt cesarki z Krosna i Dynowa do Przemyśla. Z tego powodu, istniejący w miejscu dzisiejszej drogi szpital ubogich w Babicach zostaje zburzony. W związku z powstaniem nowego traktu, znaczenie handlowe Babic nieznacznie się zwiększa. 

1803

-

14 stycznia 1803 r. umiera ks. Florian Bobowski.

-

5 kwietnia proboszczem zostaje Grzegorz Jan Dąbkowski. Szkołę normalną niemiecką i studia filozoficzne łacińskie ukończył w Zamościu, zaś teologiczne na uniwersytecie we Lwowie. Został wyświęcony w Brzozowie 1 listopada 1797 r.

1810

-

Władze rządowe zabierają srebro kościelne, którego pokwitowanie zostaje wydane 20 maja 1818 r.

1815

-

10 lutego: wikariuszem jest Franciszek Dąbrowski. Studiował nauki humanistyczne i filozofię u oo. Jezuitów w Krośnie oraz teologię u Misjonarzy w Krakowie. Po święceniach (1784 r.) został profesorem dogmatyki w seminarium płockim, profesorem teologii moralnej w seminarium gnieźnieńskim i egzaminatorem diecezji. Jako misjonarz (Congregatio Missionis) był wice-prepozytem kościoła parafialnego Świętego Krzyża w Warszawie. Jeździł z naukami po miastach i wsiach. Wrócił do Galicji w 1799 r.

1817

-

Powstaje szkoła parafialna za staraniem ówczesnego proboszcza. Naukę prowadzi organista. W późniejszym czasie naucza także ks. Jan Kanty Ładoś.

Celem nauczania w szkołach parafialnych było zdobycie przez uczniów podstawowych wiadomości o czytaniu i pisaniu, a zwłaszcza o prawdach wiary i moralności. Uczono posługiwania przy nabożeństwach, śpiewu kościelnego, dobrych obyczajów, a także kształcono obywatelskie postawy.

1837

-

6 sierpnia: proboszczem zostaje Jan Kanty Ładoś. Urzęduje do 1873 r. Szkołę normalną i gimnazjum ukończył w Rzeszowie, studia filozoficzne i teologiczne w Przemyślu. Święcenia otrzymał 1832 r. we Lwowie.

1848

-

2 listopada: płonie w Babicach drewniany ratusz, a wraz z nim wszelkie księgi miejskie, dokumenty i przywileje.

1855

-

Zwierzchnictwo austriackie przynosi wiele zmian w zakresie administracyjnym, m.in. ograniczenie władzy właścicieli ziemskich, którym nie podlegają już chłopi, uzyskawszy pełną wolność osobistą i nie decydują oni odtąd o wyborze wójta. Największą gminą tego obszaru jest wówczas Bachów.

1860

-

Jeszcze przed tym rokiem Babice przechodzą w posiadanie Eustachego Dembińskiego, h. Rawicz (1802-1878), którego staraniem kościół zostaje odnowiony.

1874

-

Z początkiem roku proboszczem zostaje ks. Józef Karpiński. Funkcję sprawuje do 1899 lub 1900 r. Urodził się w 1823 r., a święcenia kapłańskie przyjął w 1849 r.

1878

-

Zdzisław Dembiński dziedziczy po śmierci ojca (1878 r.) ziemie w Babicach, Bachowie i Skopowie.

1880

-

U progu lat 80-tych Babice liczą 623 wiernych, spośród których 363 jest wyznania rzymskokatolickiego, 251 wyznania greckokatolickiego, 9 zaś religii mojżeszowej.

Bachów liczy 1192 wiernych, spośród których 829 to grekokatolicy, a 263 to wierni wyznania rzymskokatolickiego.

Skopów liczy 619 wiernych, z których 509 jest wyznawcami religii greckokatolickiej, zaś 99 rzymskokatolickiej; 510 osób deklaruje narodowość ruską, 110 polską.

   Poza Babicami w skład parafii wchodzi: Bachów, Iskań, Piątkowa, Skopów z Zawadą i Tarnawka. W parafii istnieje Bractwo Świętej Trójcy i Żywego Różańca, a także dwie schole.

1886

-

17 kwietnia: pożar niszczy dach świątyni, okna, organy oraz część wystroju wewnętrznego. Wydarzenie ilustruje zabytkowy obraz św. Floriana.

-

Jeszcze tego samego roku odbudowy kościoła podejmuje się ks. Józef Karpiński, ówczesny proboszcz parafii. Ma wówczas miejsce odnowienie dachu, który zostaje pokryty gontem, wieżyczki na sygnaturkę oraz sklepienia, frontonu budynku i dzwonnic. Najprawdopodobniej, przy tej właśnie renowacji zostaje zamurowane okno w fasadzie kościoła, wskutek czego powstaje nisza mieszcząca figurę św. Józefa, podarowaną przez ks. Józefa Karpińskiego. Ks. proboszcz zakupił także nowe organy z ofiar parafian w miejsce tych, które uległy zniszczeniu wskutek pożaru.

Spaleniu uległa również stodoła i jeszcze tego samego roku ks. Karpiński wystawia nową z drzewa na podmurówce, szalowaną deskami i krytą gontem (41m długości, 3,5m szerokości). Buduje także spichlerz, więc prawdopodobnie dawny uległ spaleniu.

1898

-

Wikariuszem zostaje ks. Michał Huciński. Od 17 grudnia 1899 pełni funkcję administratora parafii, czyli zarządcy na czas wakatu. Prawdopodobnie w 1899 r. lub w 1900 r. umiera ks. Józef Karpiński. W Księdze Zmarłych nie ma na ten temat informacji, ale ostatni zapis wykonany jego ręką w Księdze Chrztów pochodzi z 19 października 1999 r.

1900

-

Proboszczem zostaje ks. Wojciech Prugar. Urodzony 23 kwietnia 1870 r. w Trześniowie, gimnazjum ukończył w Sanoku. Został wyświęcony 15 lipca 1894 r. Był wikariuszem w Biezdziedzy (1894-1895) oraz w Strzyżowie (1895-1897). Z materiałów w Archiwum Archidiecezjalnym w Przemyślu dowiadujemy się, że ks. Prugar otrzymał posadę katechety w szkole tzw. wydziałowej w Trembowli, Archidiecezji Lwowskiej. Przebywał tam tylko rok, po czym otrzymał posadę wikariusza w Rudniku (1898), gdzie założył wśród mieszczan stowarzyszenie kulturalno-oświatowe. Funkcję proboszcza w Babicach pełni w latach 1900-1951. Od początku swojego pobytu gorliwie oddaje się pracy, stara się o wymalowanie kościoła i czyni to dwukrotnie. Wprowadza czterdziestogodzinne nabożeństwo i co roku organizuje rekolekcje. Jego staraniem zostaje utworzona  ekspozytura w Tarnawce. Stara się tam o wybudowanie plebanii i początkowo pomaga księdzu tam pracującemu w jego utrzymaniu, ponosząc m.in. koszta odpustów. Troszczy się także o dobro doczesne swych parafian, wiążąc w spółkę zawodowych kaflarzy i zabiegając o odbiorców.

1901

-

Na początku XX w. istnieją w Babicach Bractwa: Apostolstwo Najświętszego Serca Pana Jezusa, Trójcy Przenajświętszej, Żywego Różańca, Trzeźwości, Opieki Aniołów Stróżów i Świętej Rodziny. W parafii znajdują się także 4 schole – w Babicach, Bachowie, Piątkowej i Skopowie.

-

W pierwszej połowie XX w. właścicielami Babic są Jaruzelscy i Radomscy.

1904

-

Prawdopodobnie już tym roku ks. W. Prugar odnawia elewacje w kościele.

-

23 maja: wizytacja dekanatu przemyskiego zamiejskiego przez ks. bp. Józefa Sebastiana Pelczara. Dokument podaje: „Jest to jak i Krzywcza małe dość stare miasteczko. Być może, że dawniej było zamożniejsze. Dziś jak w ogóle po takich mieścinach jest w niem dosyć biedy. Nawet się nie może zdobyć na wygodniejszą i lepszą szkołę, której tu gwałtem potrzeba.

   Początkowo Babice nie miały u siebie kościoła parafialnego, lecz należały do Stupnicy. W miasteczku była tylko kaplica, i to zdaje się, dworska. Dopiero Stanisław Kmita, pan na Wiśniczu wojewoda ruski, wyrobił to u biskupa przemyskiego Macieja Drzewickiego, że r. 1508 probostwo do Babic przeniósł.

Obecny kościół murowany, dość foremny. Znajduje się w nim kilka ładnych i osobliwszych rzeczy. Zaraz po wejściu do kościoła zwraca na siebie uwagę oryginalna ambona, mająca kształt łodzi, podobna do tej, jaką posiada katedra ruska w Przemyślu. Są także niezłe dwa obrazy Serca P. Jezusa i św. Rodziny w kościele, a w zakrystyi znajduje się kilka starych aparatów. Niegdyś stały przed wielkim ołtarzem, a dziś są na plebaniii, dwa duże świeczniki z epoki i w stylu  zwanym empire, które jeszcze w dość dobrym się znajdują stanie i niemałą posiadają wartość muzealną. Parafia składa się z miasteczka i 5 wsi. Z tej przyczyny, że niektóre z tych wiosek leżą za Sanem i daleko są oddalone, w czasie większej wody lub deszczów mieszkańcy ich przystęp do kościoła swego mają bardzo utrudniony. Dla ulżenia im wybudowano w Piątkowej i Tarnawce publiczne kaplice, w których się czasami Msza św. odprawia. Szkół jest 4, a wszystkich dusz 2050, z których wiele wyjechało i wyjeżdża do Ameryki lub do Prus za szukaniem zarobków.

   Do Babic przyjechał Arcypasterz we wtorek dnia 23 maja po południu. Powitany na rynku przez kolatora p. Jaruzelskiego, przez Radę miasta i procesyę udał się do kościoła, gdzie po przywitaniu proboszcza ks. Wojciecha Prugara, po swej przemowie i po procesyi zaraz bierzmował. Przystąpiło do tego sakramentu 440 osób.

   Na drugi dzień jak wszędzie po Mszy Arcypasterz katechizował dzieci, potem zwiedził szkołę, po sumie wypowiedział kazanie, kończąc błogosławieństwem ap. i udzieleniem odpustu zupełnego.

   Obiad się odbył we dworze u państwa Jaruzelskich. Wzięło w nim udział znaczne grono duchowieństwa i zaproszonych bliższych i dalszych gości […].

   W dniu następnym odbyło się poświęcenie kaplicy, a raczej małego kościółka, zbudowanego ze składek a w wielkiej części i kosztem ks. Proboszcza w dość odległej za Sanem położonej Tarnawce. Wybrał się tam ks. Biskup rano […]”.

1905

-

Pokrycie dachu kościoła oraz spichlerza blachą żelazną ocynkowaną w miejsce gontu.

1906

-

24 listopada: założenie Związku katolicko-społecznego. Do Związku zapisuje się 66 członków, spośród których zostaje wybrana 12-osobowa Rada Parafialna. Jej przewodniczącym zostaje p. Józef Jaruzelski, właściciel Babic. Według Kroniki diecezji przemyskiej „na zgromadzeniu założycielskim postanowiono zorganizować czytelnię i zaproszono na otwarcie czytelni ks. dr Szmyda z Przemyśla, który w pięknej przemowie wyłożył korzyści oświaty i zachęcał do odwiedzania czytelni. Odczytów dotychczas nie było żadnych, tylko na zgromadzeniach niedzielnych członków Związku katol.-społ. omawiano sprawy budzące zajęcie parafian. Związek zamierza w przyszłości urządzać wykłady z zakresu gospodarstwa rolnego i szerzyć zdrową oświatę przez teatrzyki amatorskie, na których odgrywają sztuki narodowe. Związek kat.-społ. powołał do życia ochotniczą straż pożarną” .

1907-9

-

Gruntowna restauracja ołtarza. Wykonanie tabernakulum w 1908 r. i umieszczenie go na wymurowanej przed ołtarzem mensie. Prawdopodobnie w tym czasie ma miejsce wymiana antepedium i dorobienie poszczególnych elementów snycerki ołtarza, konsoli pod postumenty rzeźb i ornamentów okalających obraz główny. Ołtarze zostają ozłocone przez Henryka Hemkla.

1910

-

W sprawozdaniu z działalności Związku katolicko-społecznego można przeczytać: „Związek katolicko-społeczny liczy obecnie członków 63. Zebrania Związku odbywały się kilka razy do roku. Związek pracował na polu ekonomicznem i oświatowem. Na polu ekonomicznem czuwał, aby instytucya Kółek rolniczych rozszerzała się a sami członkowie nabywali głębszej wiedzy zawodowej. Na polu oświatowem staraniem Związku wzmogła się frekwencja w czytelni; w porze zimowej co niedzieli zgromadzają się członkowie w czytelni na pogadanki i czytanie czasopism; obecnie posiada czytelnia 250 książek i 3 czasopisma. Przy kółku rolniczem istnieje straż ochotnicza licząca 15 członków umundurowanych; posiada sikawkę wraz z przyborami do gaszenia ognia zakupioną kosztem 1200 kor. Jest też i towarzystwo teatrów i chórów włościańskich. Kasa Raiffeisena istniejąca od lat 9 daje ze swoich dochodów co roku pewną kwotę na potrzeby czytelni i straży”.

1914

-

Od około listopada do kwietnia 1915 r. ks. Prugara zastępuje ks. Władysław Solecki z Krzywczy. Od około maja do czerwca 1915 na zastępstwie jest ks. Walenty Litwin. Wzmianka na temat posługi tych kapłanów znajduje się w księgach metrykalnych. Od lipca 1915 r. ponownie figuruje w Księdze Chrztów wyłącznie nazwisko ks. W. Prugara.

1921

-

Z tego roku pochodzi spis powszechny, z którego wynika, że Babice wciąż są miasteczkiem. Istnieje 3 klasowa szkoła powszechna. Miejscowość liczy 1105 mieszkańców, z których 718 jest wyznania rzymskokatolickiego, 348 grekokatolickiego, a 82 mojżeszowego.

1925

-

Zakupienie dwóch dzwonów wykonanych w fabryce braci Felczyńskich w Przemyślu, poświęconych przez ks. infułata Mumidłowskiego. Imiona dzwonów, Tadeusz i Piotr, pochodzą od Tadeusza Zaleskiego i Piotra Karpińskiego, którzy zbiórką dolarów w Ameryce najwięcej przyczynili się do fundacji tych dzwonów.

1926

-

Odtworzenie części wystroju wewnętrznego, m.in. odrestaurowanie obrazu św. Floriana przez domalowanie jego dolnej części przedstawiającej pożar kościoła.

1928

-

Wykonanie nowej polichromii w kościele.

1934

-

Malowanie kościoła i ołtarzy przez W. Cichockiego z Przemyśla.

-

W okresie międzywojennym namalowano także obraz św. Stanisława biskupa, pędzla miejscowej nauczycielki Józefy Hudzikowskiej.

-

W tym czasie do parafii należą: Babice (718 katolików), Bachów (627 katolików) i Skopów (219 katolików). W parafii prowadzone są 3 schole.

-

Reforma administracyjna tworzy gminy zbiorowe obejmujące kilka miejscowości, zamiast dotychczasowych gmin jednostkowych. Babice wchodzą w skład powołanej gminy zbiorowej z siedzibą w Krzywczy. Równocześnie Babice, jak i Krzywcza, tracą prawa miejskie.

1935

-

Budowa nowej stajni (12x7,5m) z pokryciem gontowym.

1938

-

Babice liczą 765 mieszkańców wyznania rzymsko-katolickiego, Bachów – 737 i Skopów – 323. Wszystkich parafian jest 1825, grekokatolików 2077, Żydów 135. W parafii działa Katolickie Stowarzyszenie Mężów. Na terenie parafii znajdują się 3 szkoły, a także 2 cerkwie parafialne i filialna.

1939

-

Wybuch II wojny światowej. Dnia 12 września przez Babice biegnie linia oporu pod dowództwem płk. Dypl. Bronisława Prugara-Ketlinga. Parafia znajduje się pod podwójną okupacją: lewy brzeg Sanu z Babicami i Skopowem zajmują Niemcy, a prawy z Bachowem – Rosjanie. W lutym 1940 r. rozpoczynają się wywózki mieszkańców Bachowa na Wschód. Jest to też czas aktywizacji sił UPA. Teren Babic jest stale nękany przez „bandy leśne”. W wyniku wojny, Niemcy wyniszczają ludność żydowską, natomiast władze komunistyczne dokonują przesiedleń Ukraińców na teren ZSRR. Do 1947 r. z Babic wysiedlono 117 osób, z Bachowa 105, ze Skopowa 141. Po wojnie ma miejsce konfiskata części lub całości majątków ziemskich i kościelnych przez państwo.

-

W parafii pomaga ks. Leopold Tunyński, emeryt z Przemyśla. Funkcje sprawuje do 1940 r.

1940

-

Wikariuszem zostaje ks. Franciszek Żurawski.

1945

-

Wikariuszem zostaje ks. Józef Świerczek.

1947

-

Wikariuszem zostaje ks. Andrzej Rozioł. Funkcję sprawuje do 1951 r.

1950

-

Jubileusz 50-lecia pobytu ks. Wojciecha Prugara w parafii Babice. Jego obchody mają miejsce w odpustową uroczystość Trójcy Świętej, której przewodniczy ks. bp Wojciech Tomaka, przyjaciel Jubilata. Bardzo liczny udział wiernych dowodzi o wielkim  szacunku, jakim cieszy się ks. proboszcz. Jednym z darów dla Jubilata jest srebrny kielich służący do sprawowania Eucharystii przez kolejne 60 lat.

1951

-

12 lipca: wikariuszem zostaje ks. Jan Osypka. Funkcje sprawuje do 28 września 1951 r.

-

26 września: umiera ks. kanonik Wojciech Prugar, proboszcz parafii babickiej przez 51 lat. Ostatnią posługę, w otoczeniu licznych kapłanów i wielkiej rzeszy ludu oddaje Zmarłemu ks. bp W. Tomaka. Podzwonne słowa wypowiada ostatni kolega Zmarłego, ks. Mumidłowski. Sporządzona notatka w Archiwum Archidiecezjalnym tak charakteryzuje ks. Prugara: „Babickiego proboszcza cechowała szczególniej prawdziwie dziecięca wiara; pogłębiał ją codziennym rozmyślaniem, adoracją Przenajświętszego Sakramentu, dzień rozpoczynał śpiewając Godzinki o Niepokalanym Poczęciu N. Marii P., następowały poranne modlitwy, rozmyślanie. Codziennie musiało być czytanie duchowne. Ciche, nieznane miłosierdzie otarło niejedna łzę. Kapłan nieskalany, dobry pasterz (…)”.

-

28 września: administratorem parafii zostaje ówczesny wikariusz, ks. ks. Jan Osypka. Do marca 1953 r. podpisuje się w Księdze Chrztów jako administrator parafii, więc prawdopodobnie w tym czasie przejmuje funkcję proboszcza.

Ks. Jan Osypka urodził się 20 września 1916 r. w Rzeszowie – Staromieściu. Studia gimnazjalne odbył w latach 1932-1938, studia teologiczne w latach 1940-1945. Święcenia kapłańskie przyjął 30 grudnia 1944 r. w Starej Wsi. W latach 1945-1947 był wikariuszem w Sieteszy, w latach 1947-1951 wikariuszem w Pruchniku, a następnie dostał aplikatę do Babic. Funkcję proboszcza sprawuje do sierpnia 1991 r., kiedy to przechodzi na emeryturę i przez następne pięć lat mieszka w organistówce w Babicach. W 1996 r. ks. Prałat przenosi się do Domu Księży Emerytów w Korczynie, gdzie mieszka do czasu swej śmierci, tj. 4 grudnia 1997 r.

1952

-

Parafia liczy 1880 wiernych (Babice 770 katolików, Bachów 590, Skopów 520).

-

Organistówka otrzymuje nowy dach.

1953

-

Malowanie kościoła i wież z zewnątrz, naprawa dachów i rynien.

Budowa stodoły i stajni, krytej dachówką cementową.

1957

-

Wikariuszem jest ks. Jan Banaś.

1959

-

Zakupienie do kościoła pancernego i ogniotrwałego tabernakulum.

1960

-

W parafii znajdują się Róże Żywego Różańca – 22 dorosłych i 6 dziecięcych. Na terenie parafii jest 5 szkół. W Babicach i Skopowie nauka religii odbywa się w punktach, a w Bachowie, Krążkach i Połankach w szkole, po skończonych lekcjach.

1961

-

Ze sporządzonego przez ks. J. Osypkę sprawozdania z parafii Babice, można się dowiedzieć, że liczy ona niespełna 2000 wiernych. Nie ma innych wyznań, prócz rzymsko-katolickiego. Z powodu usunięcia w tym roku religii ze szkół, praca katechetyczna odbywa się w sali na plebanii. Na naukę uczęszczają wszystkie dzieci chodzące do szkoły. Dzieci z miejscowej szkoły przychodzą 2 razy w tygodniu, a ze szkół zamiejscowych 1 raz w tygodniu.

1963

-

Wymiana w plebanii okien na nowe i przeróbka jednego z pomieszczeń na salkę katechetyczną. Montaż elektrycznego napędu organów. Ks. Osypka zaznacza, że zachodzi potrzeba budowy nowej organistówki.

1965

-

Wikariuszem zostaje ks. Marian Rajchel.

-

Położenie nowej, terakotowej posadzki; ułożenie starej na dziedzińcu przy wejściu do kościoła; montaż nowych, drewnianych balasek wykonanych na wzór starych; zastąpienie nadgniłych belek na sygnaturce nowymi; naprawa uszkodzonych miejsc pokrycia dachu kościoła i wież; odremontowanie rynien; obicie blachą wszystkich zewnętrznych parapetów okiennych; wykonanie elewacji frontu kościoła, obu wież i frontu muru.

1966

-

Odnowienie obrazu Matki Bożej z ołtarza głównego przez Siostry Karmelitanki w Przemyślu.

-

Położenie na plebanii nowej więźby dachowej.

1967

-

Wikariuszem zostaje ks. Jan Potocki.

1968

-

Parafia liczy 2200 wiernych.

-

Wstawienie do kościoła wahadłowych drzwi głównych i bocznych, a także zradiofonizowanie świątyni.

-

Wybudowanie z drzewa w stanie surowym nowej organistówki.

1969

-

Wikariuszem zostaje ks. Jan Piórkowski.

-

Budowa na jeszcze niewykończonej organistówce poddaszy z dwoma pokoikami, podłączenie instalacji elektrycznej i wody oraz pokrycie budynku dachem.

1970

-

17 sierpnia: na prośbę ks. proboszcza Jana Osypki i bp. Ignacego Tokarczuka Zgromadzenie sióstr Opatrzności Bożej przyjmuje w Babicach pracę parafialną. Przybycie sióstr do Babic łączy się z uroczystością peregrynacji w tym dniu symbolicznej świecy Matki Bożej Częstochowskiej, wędrującej wówczas w tym symbolu, ponieważ obraz jest uwięziony w Częstochowie. Na początku prace rozpoczynają dwie siostry, które katechizują dzieci, grają na organach oraz dbają o estetykę kościoła. Siostry mieszkają w nowym, jeszcze nie wykończonym drewnianym budynku, wybudowanym w miejscu starej organistówki. Dom składa się z dwóch pokoików, kuchenki, łazienki i spiżarki na parterze oraz dwóch pokoików na górze. Po drugiej stronie domu na parterze mieści się salka katechetyczna. Budynek otoczony jest dość dużym ogrodem.

1971

-

Wikariuszem zostaje ks. Stanisław Krauz.

-

Styczeń: do domu w Babicach zostaje przydzielona s. Krzysztofa Zabierek. Wspomaga parafię poprzez cierpliwe znoszenie swoich codziennych cierpień. Umiera 10 marca 1971 r. i zostaje pochowana na cmentarzu parafialnym w Babicach. Tego samego roku, w sierpniu, obowiązki przejmują dwie nowe siostry, z których jedna od 1 września przejmuje obowiązki kościelnej.

-

Malowanie dachu kościoła oraz ścian zewnętrznych organistówki.

1972

-

Wikariuszem zostaje ks. Józef Futoma.

-

W tym roku ma miejsce uroczystość prymicyjna rodaka, ks. Kazimierza Burego.

-

Jesienią dom, w którym mieszkają siostry, zostaje w większej części wykończony. Postawiono piece w pokojach na górze i oszklono werandę wejściową. Dla użytku gospodarczego postawiono szopę na opał z kurnikiem i piwnicą.

1973

-

Malowanie zakrystii oraz odnowienie farbą olejną boazerii w kościele i na chórze.

1974

-

Wikariuszem zostaje ks. Marek Krypel.

1976

-

Wikariuszem zostaje ks. Franciszek Marciniec.

1978

-

Wikariuszem zostaje ks. Józef Zięba.

-

Wymiana drewnianych okien na metalowe w kościele i w wieżach, a także instalacja metalowej balustrady na wystającym gzymsie.

-

Konserwacja okien i drzwi w całej plebaniii. Wymiana części instalacji elektrycznej.

1979

-

Wikariuszem zostaje ks. Stanisław Szańca.

-

Dokonano odwodnienia kościoła.

1980

-

Przeprowadzenie badań odkrywkowych na istnienie polichromii ściennych wnętrza kościoła w Babicach. Badaniami objęto ściany wewnętrzne oraz sklepienia kościoła. Poza istniejącymi główkami aniołów w sklepieniu świątyni, nie doszukano się obecności cennych malowideł.

-

W tym roku ma miejsce uroczystość prymicyjna rodaka, ks. Zdzisława Rabki SJ.

1981

-

Wikariuszem zostaje ks. Jan Kocur.

-

Zakończenie prac przy malowaniu wnętrza kościoła i odnowieniu ołtarzy wraz z amboną. Przerobienie instalacji elektrycznej.

1982

-

Wikariuszem zostaje ks.  Emil Stopa.

-

Parafia liczy ok. 2200 wiernych. Istnieje 30 Róż Różańcowych: 2 ojców, 18 matek, 3 dziewcząt i 7 dzieci. Jest około 30 ministrantów, a spośród nich 5 lektorów i 3 kantorów. Istnieje także Rada Parafialna i schola dziewczęca. W parafii odprawiane są nabożeństwa majowe, czerwcowe, październikowe, Godzina św., I Piątek i I Sobota, Triduum do św. Stanisława Kostki i przed Niepokalaną, Nowenna do Ducha Świętego i przed Wniebowzięciem. Święta patronalne odprawiane są dla rolników, strażaków i kierowców. Przed ranną Mszą święta niedzielną śpiewane są godzinki, a przed sumą odmawiany lub śpiewany różaniec. Parafianie pielgrzymują najczęściej do Kalwarii Pacławskiej i Jodłówki, a także do Częstochowy.

-

Odnowienie stacji Drogi Krzyżowej, chrzcielnicy i organów. Malowanie kościoła wewnątrz. Uzupełnienie brakujących i zniszczonych tynków oraz malowanie elewacji kościoła i wież. Uzupełnienie robót blacharskich na dachu kościelnym i wieżach. Okucie blachą gzymsów na kościele i parapetów na oknach.

1983

-

Wikariuszem zostaje ks. Andrzej Kołodziej.

-

Po wycofaniu siostry organistki w 1983 r., w 1984 r. przybywają dwie nowe siostry, z których jedna obejmuje obowiązki kucharki, a druga katechetki.

1985

-

Wikariuszem zostaje ks. Krzysztof Pichur.

-

W 1985 r. siostra katechetka rozpoczyna organizację kół misyjnych przy punkcie katechetycznym, których celem jest pobudzenie młodzieży do odpowiedzialności za Kościół poprzez modlitwę, ofiary duchowe i materialne oraz troskę o powołania misyjne. Poszczególne koła obejmują duchowy patronat nad misjonarzami w różnych krajach. Każdemu dziecku zostaje przydzielony misjonarz, za którego się modli, składa duchowe ofiary, a z okazji uroczystości pisze do niego listy. Fundusze na cele misyjne młodzież zdobywa w różny sposób, np. organizuje przedstawienia religijne, inscenizacje, jasełka, rozprowadza pisemne wiadomości o pracach misji, zachęca ludzi do udziału w Misyjnym Związku Mszalnym, itp. Młodzież z kół misyjnych pisze listy do chorych z prośbą o ofiarowanie swoich cierpień za misje. Koła współpracują z różnymi ośrodkami misyjnymi, m.in. oo. Werbistów, oo. Salezjanów, oo. Oblatów oraz Misjonarzami św. Rodziny. Młodzież utrzymuje kontakt z tymi ośrodkami i ma możliwość pogłębienia życia duchowego i formacji misyjnej poprzez dni skupienia, spotkania rekolekcyjne i kursy misyjne.

-

28 kwietnia: poświęcenie dzwonów ufundowanych przez parafian w czasie Mszy św., której przewodniczy bp Ignacy Tokarczuk. Po przywitaniu, Biskup udaje się procesjonalnie do dzwonnicy, gdzie ma miejsce ceremonia poświęcenia dzwonów oraz nadania imion. Dzwon ufundowany przez dorosłych otrzymuje imię Trójcy Przenajświętszej, a drugi mniejszy, ufundowany ze składek dzieci i młodzieży otrzymuje imię: Jan Paweł II.

1988

-

Wikariuszem zostaje ks. Tadeusz Bernat.

1989

-

Zakupienie dębowych mebli do zakrystii.

1990­

-

Wikariuszem zostaje ks. Józef Joniec.

1991

-

15 sierpnia: Proboszczem zostaje ks. Kazimierz Bugiel. Urodził się w 1929 r. w Żarnowcu. Liceum Ogólnokształcące im. Marii Konopnickiej w Jedliczu ukończył w 1949 r., zaś studia teologiczne odbył w Przemyślu w latach 1949-1954. Święcenia kapłańskie przyjął w 1954 r. z rąk ks. bp. Franciszka Bardy. Był wikariuszem w Manasterzu k. Kańczugi (1954-1957), w Kamieniu (1957-1960), w Nozdrzcu (1960-1961). Pełnił funkcję administratora parafii w Woli Zarczyckiej (1961-1964). Następnie był wikariuszem w Harcie (1965-1966). Był proboszczem w Bolestraszycach (1966-1982), w Brzyskach k. Jasła (1982-1989), w Pisarowcach (1989-1991). Funkcję proboszcza w Babicach sprawuje w latach 1991-2002.

-

Wikariuszem zostaje ks. Roman Guzek.

-

Wykonanie nagłośnienia w kościele oraz zakupienie krzeseł.

-

Do lipca 1991 r. w parafii pracują Siostry Opatrzności Bożej. W ciągu 21 lat swą posługę pełniły: s. Leontyna Bacza, s. Ludmiła Dycha, śp. s. Renata Gębska, s. Marietta Hełmińska, s. Izabela Icha, śp. s. Michalina Możdżan, s. Ryta Nowak, śp. s. Emma Perzyna, s. Szczepana Perzyna, s. Mariola Przybył, śp. s. Damiana Zdun. Z parafii babickiej pochodzą dwie siostry Opatrzności Bożej: s. Lauretta Bura i s. Hanna Minorowicz.

1992

-

Odnowienie drugiej zakrystii i zamontowanie napędu elektrycznego do dzwonnic.

1993

-

Wikariuszem zostaje ks. Józef Watras.

-

15 stycznia: odbywa się zebranie założycielskie Parafialnego Oddziału Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży. W spotkaniu uczestniczy 35 osób.

-

Wymieniana rynien i rur spustowych na kościele oraz wykonanie podium dębowego w prezbiterium.

1994

-

26 czerwca: obchody jubileuszu 50-lecia kapłaństwa ks. Jana Osypki.

1995

-

Wikariuszem zostaje ks. Jan Wozniak.

1996

-

Wikariuszem zostaje ks. Andrzej Kuzio.

1997

-

Zakończenie prac rozpoczętych w 1996 roku, polegających na malowaniu muru, ścian zewnętrznych wież i kościoła oraz dachu; uzupełnieniu ubytków w tynkach, malowaniu hełmów; pokryciu organistówki dachem; odlaniu nowego dzwonka w sygnaturce.

-

4 grudnia: umiera ks. Jan Osypka. Pogrzeb, któremu przewodniczy bp Bolesław Taborski ma miejsce 6 grudnia w Babicach. Oprócz prac remontowych przy plebanii oraz kościele w Babicach, z inicjatywy ks. Prałata powstał kościół dojazdowy w Bachowie, jak również przystosowano do służby Bożej świątynię w Skopowie. Ks. Bugiel napisał o nim: „Wielką troską objął nauczanie prawd wiary dzieci szkolnych, a kiedy religia została definitywnie w 1961 roku usunięta ze szkoły, podjął się nauczania w różnych domach, często ciasnych i nieprzystosowanych do nauczania – na nauczanie służyło także pomieszczenie na plebanii. Z własnej inicjatywy wybudował dom parafialny (…)”.

1999

-

Wikariuszem zostaje ks. Piotr Głazowski.

-

21 maja: erygowanie Parafialnego Oddziału Akcji Katolickiej.

-

Zakończenie rozpoczętych w 1992 r. doraźnych prac remontowych w plebanii celem poprawienia warunków mieszkalnych księży: malowanie ścian zewnętrznych i wewnętrznych, odnowienie werandy z przodu, położenie nowych podłóg z tarcicy i paneli, odnowienie boazerii w korytarzu, położenie płytek w kuchni.

-

Odnowienie w latach 1997-1999 trzech żyrandoli w kościele.

2000

-

Zakończenie prac przy ogrodzeniu z siatki wokół plebanii, ogrodu i organistówki, rozpoczęte w 1996 roku. Zakończenie również prac przy układaniu kostki brukowej przed kościołem, rozpoczęte w 1998.

2001

-

Wykonanie odgromienia w kościele.

2002

-

1 lipca: wikariuszem ks. Zbigniew Szepieniec.

-

20 sierpnia: proboszczem zostaje ks. Stanisław Siuzdak. Urodził się 20 stycznia 1967 r. w Woli Zarczyckiej. Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Chrobrego w Leżajsku ukończył w 1986 r.,  a następnie wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu, gdzie w latach 1986-1992 odbywał studia filozoficzno-teologiczne. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk abp. Ignacego Tokarczuka 11 czerwca 1992 r.  W latach 1992-1995 pracował jako wikariusz w Odrzykoniu, a w latach 1995-1999 w Lesku. Od 1999 do 2002 r. pełnił funkcję dyrektora Ośrodka „Nadzieja” w Wybrzeżu k. Dubiecka i równocześnie Diecezjalnego Asystenta Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Archidiecezji Przemyskiej. Od 2000 roku jest Diecezjalnym Duszpasterzem Sportowców.

-

27 września: zebranie założycielskie Parafialnego Oddziału Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży. W spotkaniu uczestniczy 29 osób.

-

Montaż ogrzewania metodą lamp halogenowo-kwarcowych w kościele w Babicach.

2003

-

30-31 października: Nawiedzenie Matki Bożej w Kopii Jasnogórskiego Obrazu.

2004

-

26 czerwca: wikariuszem zostaje ks. Dariusz Szylar.

-

Montaż dwóch krat do drzwi kościoła celem jego osuszania i zabezpieczenia przed włamaniem.

-

Remont organistówki pod tymczasowe mieszkania dla księży i przeprowadzka obydwu księży. Do roku 1991 mieszkały w budynku Siostry Opatrzności Bożej, a później do roku 1995 ks. Jan Osypka.

-

Rozpoczęcie gruntownego remontu plebanii. Ze starej pozostały fundamenty i ściany, w dużej mierze także do rekonstrukcji, zwłaszcza w miejscach nadproży.

-

19 lipca: założenie Parafialnego Klubu Sportowego Unum Babice.

-

Osuszenie wewnętrznych i zewnętrznych ścian kościoła za sprawą demontażu zmurszałej boazerii, skucia tynków do wysokości 3m i położenia w ich miejsce nowych renowacyjnych, odkopania fundamentów kościoła, wykonania izolacji pionowej, drenażu opaskowego i wymiany studzienek.

-

Renowacja zabytkowej chrzcielnicy (AC Konserwacja Zabytków w Krakowie, Kossakowski, Piotrowski Spółka Jawna, Kraków).

-

Renowacja zabytkowej i unikalnej ambony (KZ Konserwacja Zabytków Sabina Szkodlarska, Kraków).

-

Konserwacja ze środków Piotra Pinińskiego trzech obrazów: św. Jerzego, św. Katarzyny i św. Józefa (Joanna Czernichowska i Andrzej Radomski, Warszawa).

-

Konserwacja poszycia dachu wież i kościoła.

2005

-

Rozbiórka stodoły, stajni i dwóch szop oraz wybudowanie na ich miejscu wiaty na drewno i trzech garaży.

-

Odnowienie wszystkich naczyń liturgicznych oraz dwóch tabernakulów z kościołów w Babicach i Bachowie.

-

2 września: otwarcie nowego stadionu piłkarskiego budowanego dla PKS Unum dzięki p. Wójt Zofii Lekka, przy pomocy ks. proboszcza Stanisława Siuzdaka.

-

Konserwacja ołtarza bocznego św. Józefa (AC Konserwacja Zabytków, Kossakowski, Piotrowski Spółka Jawna, Kraków).

-

Konserwacja w Warszawie ze środków Piotra Pinińskiego dziesięciu obrazów: św. Antoniego Padewskiego, św. Stanisława Biskupa, św. Jana Nepomucena, św. Tekli, św. Eustachego, św. Franciszka Serafickiego (św. Piotra z Alkantary), św. Marii Magdaleny, św. Ignacego Loyoli, św. Hieronima i św. Franciszka Ksawerego (Joanna Czernichowka i Andrzej Radomski, Warszawa).

2006

-

Skucie wszystkich tynków zewnętrznych na kościele powyżej renowacyjnych, położenie nowych wapienno-cementowych i wykonanie elewacji farbami silikatowymi.

-

Zakończenie prac przy remoncie plebanii (w części parterowej) i przeprowadzka księży.

-

Niwelacja i zagospodarowanie terenu wokół plebanii (zasianie trawy, zasadzenie krzewów i drzewek).

-

Konserwacja bocznego ołtarza św. Stanisława (AC Konserwacja Zabytków, Kossakowski, Piotrowski Spółka Jawna, Kraków).

-

Konserwacja ze środków Piotra Pinińskiego obrazów Trójcy Świętej, Matki Bożej i św. Floriana (Joanna Czernichowska i Andrzej Radomski, Warszawa).

-

Skucie zmurszałych tynków na murze ogrodzeniowym kościoła celem ich osuszania.

2007

-

25 sierpnia: wikariuszem zostaje ks. Paweł Hałas.

-

Prace na poddaszu plebanii. Wykonanie czterech pokoi i dwóch łazienek jako mieszkania dla ks. wikariusza i gości.

-

Rozpoczęcie prac konserwatorskich przy ołtarzu głównym: konserwacja techniczna (KZ Konserwacja Zabytków, Sabina Szkolarska, Kraków).

-

Wymiana tynków na obydwu wieżach (w dolnej części na renowacyjne), rekonstrukcja zmurszałego muru ogrodzeniowego od strony zachodniej, położenie na nim tynków oraz malowanie wież i muru farbami silikatowymi.

-

Rozpoczęcie prac przy dawnej organistówce celem zaadaptowania jej na klubo-kawiarnię.

-

Odgromienie kościoła.

2008

-

Naprawa części tynków wewnętrznych i malowanie wnętrza kościoła. Renowacja kinkietów i żyrandoli oraz montaż dawnej wiszącej wiecznej lampki w prezbiterium kościoła.

-

Zakończenie prac konserwatorskich przy ołtarzu głównym (konserwacja estetyczna) i zainstalowanie go w kościele.

-

Namalowanie w stylu neobarokowym przez p. Reginę Dmowską z Warszawy obrazu św. Stanisława biskupa i umieszczenie go w bocznym ołtarzu w miejsce międzywojennego obrazu, który został przeniesiony do sali jadalnej w budynku plebanii.  Obraz został ufundowany przez Piotra Pinińskiego.

-

Rekonstrukcja od strony wschodniej muru ogrodzeniowego z kamienia w miejsce rozsypującego się i odlanego częściowo z betonu.

-

Położenie kostki brukowej wokół kościoła i placu przy plebanii oraz zagospodarowanie terenu na dziedzińcu świątyni (przywiezienie ziemi, rozplantowanie jej, zasianie trawy).

-

Instalacja mosiężnej tablicy poświęconej pamięci Jerzego hr. Pinińskiego i Franciszka Ksawerego hr. Pinińskiego oraz pochowanych innych członków rodziny. W wnęce za tablicą umieszczono ziemię z różnych miejsc ich pochówków.

-

31 sierpnia-7 września: jubileusz 500-lecia parafii. Tygodniowe Misje Święte przygotowują wiernych do centralnej uroczystości 7 września. W tym dniu uroczystej Mszy św. przewodniczy ks. abp Józef Michalik. W godzinach popołudniowych ma miejsce festyn parafialny z meczem księża – policjanci.

2010

-

23 czerwca: prymicje rodaka, ks. Piotra Czarnieckiego.